Σας έχω πει πόσο δύσκολος είναι ο μικρός στο φαγητό; Ε, ναι...είναι τρομερός. Ενώ μέχρι την ηλικία του ενός έτους έπινε λίτρα και λίτρα γάλα και στην αρχή δεχόταν κουβάδες παιδικών περασμένων τροφών, κάποια στιγμή αποφάσισε "αρκετά" και πάτησε ένα άγριο φρένο. Τώρα κουτσά κουτσά θα φάει ένα μπιφτεκάκι, δύο καροτάκια, τρεις κουταλίτσες πουρέ. Θα φάει μακαρόνια σκέτα χωρίς σάλτσα -- μόνο λάδι ή βούτυρο και ελάχιστο τυράκι τριμμένο... Ευτύχώς τρελαίνεται για τα φρούτα και η φρέσκια φρουτόκρεμα και τα φρουτάκια σε κομματάκια παραμένουν η καλύτερη του. Μπορεί να απορρίψει το φαγητό αλλά αν του προσφέρεις σταφύλια ή βερύκοκο ή αχλάδι ή πεπόνι; Θα τρέξει να τα καταβροχθήσει. Παρότι στεναχωριέμαι και αγχώνομαι, προσπαθώ να ακολουθήσω τις οδηγίες άλλων έμπειρων μαμάδων αλλά και της παιδιάτρου μας και κάνω την αδιάφορη. "Δε θέλεις να φας αγάπη μου...δεν πειράζει. Μπορείς να πας να παίξεις με τα παιχνίδια σου αλλά να ξέρεις ότι δεν έχει τίποτε άλλο." Τι να κάνω κι εγώ ; Το άγχος κυριεύει αλλά αφού η ανάπτυξη του φαίνεται μια χαρά στους πίνακες και ξέρω ότι τρώει τουλάχιστον κάτι απο όλες τα είδη τροφίμων, τότε κοιμάμαι ήσυχη.
Έχω αγοράσει ότι μαγειρική υπάρχει για τα "δύσκολα" παιδιά και δοκιμάζω κάθε γεύση της υφηλίου μήπως "κάτσει κάπου η μπάλα". Το καλύτερο για μένα μέχρι στιγμής είναι της Άναμπελ Καρμέλ. Δυστυχώς το The Fussy Eaters' Recipe Book δεν υπάρχει ακόμα στα Ελληνικά και αυτό είναι το καλύτερο! Επίσης μαζεύω ιδέες από τον αγαπημένο μου Jamie Oliver αλλά και τη Μυρσίνη Λαμπράκη για τα κλασικά Ελληνικά φαγητά τα οποία μόνο με την καθοδήγηση της καταφέρνω να τα κάνω να μοιάσουν με της πεθεράς μου -- η καλύτερη μαγείρισσα παστίτσιου, κοτόπουλου στο φούρνο και άλλων Ελληνικών γεύσεων! (Τη μαμά μου την παινεύω για την Haute Cuisine και τα "ξενικά" -- κάνει την καλύτερη Quiche Lorraine!) Τέλος, έχω μάθει κάθε κόλπο που υπάρχει να κρύβω τροφές εκεί που ο μικρός δεν το περιμένει...muffins με καρότο, μήλο και κουάκερ, σάλτσα ντομάτα με καρότο και κολοκυθάκια τριμμένα για μακαρόνια, σούπα τραχανά με περασμένο βραστό κοτόπουλο (δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πουθενά κοτόπουλο!!!), ομελέτα στραπατσάτα με ντοματούλα, γάλα, τυρί και λίγο ψιλοκομμένο βιολογικό παριζάκι ή ζαμπόν... (Υ.Γ. Θυμήστε μου να κάνω σύντομα μία ανάρτηση σχετικά με τα βιολογικά προιόντα απο τα οποία έχω αιχμαλωτηθεί λόγω του μικρού!)
Παρόλο που δεν είμαι άτομο που ζηλεύει εύκολα ομολογώ ότι ζηλεύω τις μαμάδες που μου λένε ότι το παιδί τους "τρώει μπριζόλες"..."ένα ολόκληρο ψάρι στην καθισιά του"..."αδειάζει το πιάτο του χωρίς παρακάλια και τραγούδια"...Το θετικό όμως που μπορώ να βγάλω από αυτή την ιστορία είναι ότι από τις μύριες προσπάθειες μου στην κουζίνα και τη συνεχή πρακτική έυελπιστώ να γίνω κι εγώ σύντομα...σεφ γκουρμέ!
Όποιος, πάντως, έχει κάποια σούπερ συνταγή να μου προτείνει...είμαι όλη αυτιά!
Κι εγώ κρύβω τροφές, πχ στη σάλτσα ντομάτας για τα μακαρόνια κρύβω τριμμένο κολοκυθάκι ή μελιτζάνα και πλέον του το λέω επειδή το έχει συνηθίσει και του αρέσει :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης παλιά που δεν έτρωγε καθόλου αυγά σε καμία μορφή, έκανα φέτες ψωμιού με χτυπητό αυγό και γάλα στο τηγάνι. Τώρα τα αυγά του αρέσουν, έχει αλλάξει αρκετές φορές γούστο στο φαγητό, νομίζω ότι κάνει κύκλους η γεύση.